Where is My Brain – 5 çiz

Her akşam olduğu gibi tekrar eve döndüm. Yalnız ve sessiz yatağıma uzanıp ailemi düşündüm. Hayat soğuk bir oda gibiydi… Ve sonra onları gördüm ! Duvarda bana sırıtan ve bana hakaretler eden aile tablolarım.  Ayağa kalktım. Hepsine tek tek baktım. Ormanda çekildiğimiz fotoğrafı  daha dün gibi hatırlıyorum… Ailemle artık pek bulunmayan ormanlara bir Cuma sabahı kahvaltıya gitmiştik. Daha savaş başlamamış  olsa da yangını körükleyen atışmalar o zaman başlamıştı. Politikadan anlamayan bir salak asker ben,o zamanlar daha gençtim. Fotoğrafın üstünde bir yaş damla gördüğümü fark ettiğim anda fırlattım. Ne ağlamak istiyordum ne gülmek. Sadece bağırmak istiyordum ve öylede yaptım. Bağırdım,Bağırdım!  Ciğerim ağzımdan fırlayana kadar;kalbim o kirli yerinden çıkıp önümde patlayana kadar ve vücudum ortadan 2‘ye yarılana kadar. Artık unutmuştum. Ne ben vardım hayatta nede onlar. Tek bir şey vardı yaşayan. Nefret…..